माणगाव शिवसत्ता टाइम्स (नरेश पाटील):-
खांदाडच्या शेलार नाक्यावर गजबजलेल्या प्रवेशद्वाराजवळ एक लाल रंगाचा पोस्ट बॉक्स उभा आहे.एकेकाळी संवादाचे आणि जोडणीचे प्रतीक असलेला हा बॉक्स आजच्या डिजिटल युगात विस्मृतीत गेलेल्या काळाचा शांत साक्षीदार बनला आहे. एकेकाळी अत्यंत गरजेचा वाटणारा आणि सार्वजनिक ठिकाणी काळजीपूर्वक ठेवलेला हा पोस्ट बॉक्स आता गंजलेला, दुर्लक्षित झालेला आणि विसरला गेलेला आहे. याच बॉक्समध्ये लोक आपल्या भावना, आशा आणि संदेश भरून टाकत असत, आणि नियमितपणे पोस्टमन येऊन त्याच्या मजबूत कुलूपातली दारं उघडत असे. परंतु आता, तो दिवस केव्हा गेला हेच आठवत नाही. त्याच्या तळाचा लोखंडी भाग गंजून गेला आहे, रचना कमकुवत झाली आहे, आणि तेजस्वी लाल रंग फिकट पडून गेलेला आहे. कोणी पत्र टाकत नाही, पोस्टमनही येत नाही, आणि कुलूप कधी उघडले गेले याचीच आठवण नाही. पण तरीही तो पोस्ट बॉक्स तिथेच उभा आहे. न बोलता सांगणारा, “मी अजूनही आहे, जसा आहे तसा.” आजूबाजूचे लोक त्याच्याकडे बघतही नाहीत, आणि बघितले तरी दुर्लक्षच करतात. त्याचं अस्तित्व अजूनही टिकून आहे, जणू एखादं स्मारक बनून. कारण त्याचे अन्य साथी पोस्ट बॉक्स नगरपंचायत कार्यालय, एसटी स्टँड, कार्यालय अशा ठिकाणांहून आता पूर्णपणे नाहीसे झाले आहेत. पत्रव्यवहाराची संस्कृती मागे पडली आणि संवाद डिजिटल झाला, तशी ही पोस्ट बॉक्ससारखी साधनेही कालबाह्य झाली. तरीही या खांदाड मधील एकट्या पोस्ट बॉक्सचे अस्तित्व आजही एक स्मरण बनून उभे आहे. हळूहळू, विचारपूर्वक संवाद करणाऱ्या काळाची आठवण करून देणारे. जिथे लोक एकेकाळी पत्र लिहून वाट पाहायचे, त्या काळाची शांत साक्ष बनलेला हा पोस्ट बॉक्स आज आपण पुन्हा लक्ष देऊन पाहिल्यावर फक्त हरवलेल्या गोष्टींची नव्हे, तर अजूनही शिल्लक असलेल्या गोष्टींचीही आठवण करून देतो.